Ես, որ հերթական անգամ ասացի «երեխեք․․․» ու առաջին անգամ ինքս ինձ գրաքննեցի՝ թե բա էլ ինչ երեխեք ենք մենք, արդեն տասը տարեկան կանք, ուրեմն հաստատ մեծ ենք, էդ օրն էլ հենց ամեն ինչ եղավ։
Դուրս էի գալիս տանից, տեսնեմ առնետները կառք են նստել, ձագերին ման տալու են տանում։ Արտակն էլ հետս էր իջնում, իմ տարիքի տղա էր, ու հիմա որ հիշում եմ, կամ ես էի իրեն սիրում, կամ ինքը ինձ, բայց որ մեկս, ոչ մի կերպ չեմ կարողանում տեղը բերել․․․ հետո էլ մտածում եմ, որ սերը փոխադարձ ա, հատկապես երբ 10 տարեկան ես, ուրեմն, կարճ ասած, մենք սիրում էինք իրար, ու Արտակը եկել էր հեռավոր կողքի մուտքից մեր մուտք ինձ բակ հրավիրելու։ Էդ նույն ժամին էլ առնետներն էին կառքով շրջում մեր մուտքում, ու ես սովորության համաձայն ուզում էի նրանց ձեռքով անել ու ժպտալ, բայց Արտակից քաշվեցի, ու ոչինչ էլ չարեցի։ Իսկ Արտակը ինչպես իսկական ասպետ քարով խփեց առնետներին մեր մուտքի, որ վաղուց արդեն էլ առնետներ չէին՝ կրծող, աղբի մեջ ապրող ու հիվանդություններ տարածող, այլ մուտքի բնակիչներ սովորական, որ դուրս էին հանում ձագերին ման տալու։ Քարով խփեց Արտակը, ու ես լռեցի, որովհետեւ արդեն մեծ էի, ու չէի կարող ասել, որ առնետները ընդամենը կառքով զբոսնում են՝ ողջ ընտանիքով, ու նրանց նեղացնել պետք չի։
Բակում, ընկերներիս ասացի, որ չեմ հավատում հեքիաթներին, որովհետեւ որոշել էի, որ մեծ եմ ու ուրեմն ամոթ էր նման բաներին հավատալը, ու հենց էդ օրն էր, որ իմ խոսող խաղալիքները լռեցին։ Լռեց նաեւ իմ ծառը այգում․ ինչքան փորձեցի խոսեցնել, չխոսեց հետս, ոչ մի բառ չի ասել մինչ օրս։
Հետո, ես, արդեն մեծ լինելու պատճառով, հինգ անգամ ներողություն խնդրեցի մեր հարեւանից, ում հետ վիճել էի, երբ փոքր էի։ Ու ուսուցիչներին դպրոց ծաղիկներ տարա, ու ասացի, որ միշտ սիրուն ձեռագրով կգրեմ տնայիններս, որ կլսեմ նրանց ասածները․ լսելուց հետո էլ անպայման կընդունեմ։ Ես խոստացա, որ միշտ կլինեմ նա, ում ուզում են տեսնել նրանք, ու եղա։
Ժամանակ անցավ։
Հիմա ես դպրոցում դասատու եմ աշխատում։ Երեխաներին սովորեցնում եմ սիրուն ձեռագրով գրել, իմ ասածները լսել, ու միշտ ընդունել։
Հինգ տարին մեկ էլ, ընտրություններին, ես անում եմ այն, ինչն ինձնից առաջ են արել, կեղծում եմ՝ ինչպես տարիներով կեղծել են իմ դասատուները, որովհետեւ ես արդեն շա՜տ մեծ եմ՝ փոփոխություններին հավատալու ու առավել եւս՝ փոխելու համար։
Չվհատվող 