Ուրեմն․
Հարաբերությունների ավարտի մասին մարդիկ սովորաբար երկար են մտածում։ Թե ո՞նց եղավ, որ բաժանվեցին, բա ինչի՞ ու տենց բաներ։
Նախ ասեմ, որ ես խորապես համոզված եմ, որ մարդիկ հարաբերություններից հետո (այսուհետ հարաբերություն ասելով կհասկանանք լուրջ հարաբերությունը) լինում են ավելի լավը, քան առաջ։ Միշտ։ Ապա ուրեմն ի՞նչն է պատճառը բաժանվելու։
Երկու մարդն էլ հարաբերության մեջ զարգանում են։ Բայց զարգացման սպասումը ավելին է։ Օրինակ, եթե դու սովորել ես ասենք այդ հարաբերության ընթացքում Ա նոր բանը, ապա դրա համար դու կոպիտ ասած, դիմացինի աչքում կստանաս + մի ինչ-որ քանակի ժամանակով, որից հետո, արդեն քո սովորած Ա-ն այլեւս էդպիսի արժեք չի ունենա։ Կարիք կլինի նոր բան իմանալու։
Ինչպես գիտնականները։ Ասենք 25 տարեկանում պաշտպանում են թեկնածուականը, ու դրանից հետո, 40 տարի, ոչինչ չեն անում։ Ես կարծում եմ, որ նրանք գիտնական չեն։ Այդպես կոչվելու իրավունք չունեն։
Ու այո, մենք մարդկանցից միշտ սպասումներ ենք ունենում։ Որ այ, նա այսպիսին չէ, բայց ինչ-որ ժամանակ անց, գուցե դառնա այսպիսին։ Մենք դա կհամարենք զարգացում։ Որովհետեւ ինչ-որ այլ տեղում մենք տեսել ենք նրա զարգացումը ու հույս ունենք, որ դա այստեղ էլ կարտապատկերվի (ու եթե դա իրական զարգացում է , ապա միանշանակ կարտապատկերվի)։
Բայց հետո, մենք տեսնում ենք, որ մեր «հաշվարկներով», նա, որ սովորել է Ա-ն, պետք է դրա պրոյեկտումը տեսներ ասենք առօրյա կյանքում, պետք է քարը տեղից շարժվեր, բայց չէ, այդպես չէ։
Ու իհարկե պետք է հաշվի առնել, որ այն ծեծված, բայց ճշմարիտ միտքը, որ հարաբերությունների սկզբում, դուր է գալիս 0-ն, իսկ հետո, այդ նույն 0-ն կարող է նյարդերի վրա ազդել։ Ասենք այն, ինչ կարող է սկզբում ծիծաղելի թվալ, հետո, երբ տեսնում ես, որ դա օրինաչափություն է, էլ դուրս չգա։ Ու դա չի նշանակում, թե դու փոխվեցիր։ Հա, ինչ-որ բաներում փոխվում ես, բայց ոչ այդքան։
Բացի այդ, հարաբերությունները էտապներով են լինում, ինչի մասին մարդիկ նախապես չեմ իմանում, ու ամեն էտապից մյուսին անցնելը ծանր են տանում։ Էտապներում տարբեր պահանջներ կարող են ունենալ, ու տարբեր բաների կարիք։
Չվհատվող 