Նայեցի Ալեխանդրո Գոնսալես Ինյարիտույի «Amores Perros»-ը։ Ահագին ծանր նայվեց շների կռիվների պատճառով։
Ֆիլմում 3 տարբեր պատմություններ են, նույն Մեխիկոյի կյանքի «տարբեր կողմերը» ու պատմությունները հատվում ու իրար հետ կապվում են մի ավտովթարով։ Դիտողին հենց ֆիլմի սկզբից Գոնսալես Ինյարիտուն ցույց ա տալիս ավտովթարի պահը, ու սկզբում՝ նայելուց մտածում էի, ո՞նց ա ֆիլմը կենդանի պահելու, չէ՞ որ ես արդեն սպասում եմ, հա սպասում եմ էդ ավտովթարին։ Ու միջանկյալ իրադարձություններին կարող ա ուշադիր ու տենց հետաքրքրությամբ չհետեւեմ։ Ոնց որ ռեժիսորն ինքը սփոյլի կինոն։ Բայց հետո կպցնում ա էկրանին, ու մի պահ նույնիսկ մոռանում ես ավտովթարի մասին։ Հետո, երկրորդ էպիզոդը լրիվ անմեղ ա սկսում ու մտածում եմ, որ լավ ա անում, որ ավելի շուտ ա ցույց տալիս ավտովթարը։ Մի քիչ պատրաստված ես լինում․ անսպասելիությունը շատ ավելի խոցելի ա դարձնում դիտողին, առանց էդ էլ ֆիլմի դրվագներում անսպասելի վատ բաները շատ-շատ են։
Օկտավիո եւ Սուսաննա
Առաջին պատմությունը Օկտավիոյի ու Սուսաննայի մասին ա․ Սուսաննան Օկտավիոյի մեծ ու թաղում հեղինակություն ունեցող եղբոր՝ Ռոդրիգոյի կինն ա։ Ֆիլմի սկզբում Ռոդրիգոյի բացասական լույսի տակ սկսում ես համակրել Օկտավիոյին, ով փորձում ա Ռոդրիոգոյի ծեծից ու ստորացումներից փրկի Սուսաննային․․․ դե փրկչի դերը միշտ էլ լավ ա ուտվում, ու էդ ընթացքում Սուսաննայի՝ իրան օբյեկտի պես պահելը, աչքից վրիպում ա։ Թվում ա, թե աղջիկը առնվազն դեմ չի Օկտավիոյի հետ փախնել։ Բայց հետո աղջկա բախտը բացվում ա՝ Ռոդրիգոյին սպանում են։ Օկտավիոն էլ կպնում ա ծտին թե՝ միասին փախնենք։ Ու ստեղ ուզում ես ասես՝ ապեեեր, դու իրա ինչի՞ն ես պետք։ Ինքը եթե քո հետ փախներ էլ, փախնելու էր Ռոդրիգոյից պրծնելու համար միայն․․․ ու դե կարող ա փողի, որ երեխեքին պահող կլինի։ Բայց դա լինելու էր ժամանակավոր։ Հիմա, երբ Ռոդրիգոն չկա, իրան էլ փախնել պետք չի, հանգիստ կապրի Ռոդրիգոյի տանը։ Ինչ ա եղել, որ։ Բայց ստեղ բացվում ա նաեւ Օկտավիոն, իրա մեջ մեկ ա մաքուր բան կա, որովհետեւ ինքը հավատացել ա, որ Սուսաննան սիրում ա իրան, որ անկապ չի քնում հետը։ Խեղճ տղա։ (Ու կապ չունի, որ ինքն իր պլաններում շատ հեռու էր գնացել, բայց Սուսաննան երբ լսել էր դրանք, չէր ասել՝ չէ, չի լինելու տենց բան։ Առնվազն չէր ժխտել․․ դե ինչ աներ խեղճ տղան)։ Ու Սուսաննան Ռոդրիգոյի թաղման ժամանակ, երբ Օկտավիոն մոտենում ա իրեն, որ հարցնի՝ միասին գնում են, թե չէ, նենց ա պատասխանում՝ ինչպե՞ս կարող ես էս պահին դրանից խոսել, ոնց որ ինքն անմեղության մարմնացում ա։ Ոնց որ ինքը չէր Ռոդրիգոյի սենյակում Օկտավիոյի հետ քնում։ Իսկ Ռոդրիգոյի մեռնելուց ի՞նչ ա փոխվում։ Ոչ մեկ մեռնելուց հետո ավելի լավը չի դառնում։ Հա, ճիշտ ա, ծեծել չի կարող :)) Օկտավիոն իրա զգացմունքներում ավելի անկեղծ ա, ու բնականաբար եղբոր մահը իրա համար ոչինչ չի փոխում։ Իսկ Սուսաննայի համար փոխում ա, ու դա նրանից չի, որ Սուսաննան ավելի «բարոյական» ա։ Բարոյականությունը միշտ էլ կռուտիտ ա, ինչ֊որ ուրիշ մոտիվներ թաքցնելու համար։ Թե ինչ մոտիվ վերեւում գրել եմ։
Դանիել եւ Վալերիա
Դանիելի ու Վալերիայի պատմությունը ավելի սովորական ա։ Ամուսնացած տղամարդ 40-ականներում, ջահել սիրուն անիմաստ ծիտ Վալերիան՝ սիրուհին։ Վալերիայի զանգել լռելը Դանիելի տուն, երբ կինն էր հեռախոսը վերցնում, էդ դրվագը էնքան հաճախ եմ կինոյում տեսել, որ մտածում եմ՝ երեւի մենակ կինոյում ա նման բան լինում։ Բավականին ծեծված դրվագ էր։ Ու հետո էլ, երբ Դանիելն ու Վալերիան սկսում են միասին ապրել ու դժվարություններն էլ հետն են գալիս, հիմա էլ զանգում են, ու Վալերիան ա հեռախոսը վերցնում՝ լռում են, Վալերիայի էդ պանիկան, ամեն ինչը, էլի բավականին ծեծված էր։ Ինձ թվում ա, որ էս պատմության մեջ ավտովթարը ավելորդ էր, ուղղակի կյանքի դժվարություններին բախվելու արագ ու էֆեկտիվ ձեւ էր․ աղջիկը վթարից հետո ահագին ժամանակ չի քայլում, պոստտրավմատիկ դեպրեսիա, ինքնասպանության անհաջող փորձ, որի հետեւանքով կորցնում ա մի ոտքը։ Ֆիլմը նոր եմ նայել, բայց հիմա էլ չեմ կարողանում հիշեմ՝ Դանիելը թողե՞ց Վալերիային, թե չէ՞ ։ՃՃ Երեւի ֆիլմում չթողեց, բայց իմ գիտակցության մեջ թողել ա։ Չգիտեմ Գոնսալես Ինյարիտուն էդ պատմությունը մինչեւ էդտեղ պատմել ա, թե կիսատ ա թողել, բայց իմ համար տրամաբանական շարունակությունը էդ ա։
Էս պատմության ամենահետաքրքիր հատվածը, այնուամենայնիվ, շունն ա ու էդ զարմանալի անտարբերությունը, որ ունի Վալերիան իր շան հանդեպ։ Ի՞նչ ա նշանակում մի քանի օր մնում ա էդ փոսի մեջ, դու էլ էնտեղ առնետ ես տեսնում ու չե՞ս քանդում ամբողջ հատակը։ Ո՞նց ա հնարավոր տենց բան։ Էդ հիստերիայի պես բռնկումներով շանը հիշելը շատ սառը ու տհաճ էր։ Ոնց որ հիշեր մենակ էն ժամանակ, երբ իրան զգում էր էդ շան նման, էդ նույն կարգավիճակում՝ լքված ու մենակ որպես սրտակից։ Հետո էլի թողնում գնում էր։ Չգիտեմ, շատ անսիրտ աղջիկ դուրս եկավ Վալերիան :)))
Էլ Չիվո եւ Մարու
Էս պատմությունը իմ տեսակետից ամենահետաքրքիրն ա, ու Էլ Չիվոն ինձ ամենադուրեկան կերպարն էր բոլորից։ Երեւի էս հատվածի մասին ամենաքիչը կգրեմ, բայց շների, փողի, իր աղջկա հանդեպ վերաբերմունքը աննկարագրելի մոտիկ էր ինձ։ Ու էդ երկուսին էլ որ թողեց իրար հետ հաշիվները պարզեն, շատ սիրուն քայլ էր։ Վարձու մարդասպանը ավելի լավ ի՞նչ կարա անի։ Հա, ու կերպարի էդ հակասականությունը՝ մի կողմից փողով սպանող (ճիշտ ա, բացատրվում ա, որ իրեն, փաստորեն, ներքաշել են դրա մեջ), մյուս կողմից շների մասին էդքան հոգացող, չի տեղավորվում պատկերացմանս մեջ։
Երեւի էսքանը։
Հա, ու ֆիլմը թույն սաունդթրեքեր ունի, մեքսիկական ռոքը շատ լավ ա գնում հետը։
Չվհատվող 