Ուրեմն․
2011ի սկզբից սկսած տեղի են ունենում այսպես կոչված համացանցային հեղղափոխությունները։ Ու նույնիսկ նենց երկրներում, որ պոռնո նայելով մեզնից հետ են մենք, բանից անտեղյակ, մեր տանը նստած, համարում էինք, մեզնից ավելի քիչ ինտերնետվող, ունեցան տենց հեղափոխություններ, ասենք, Եգիպտոս՝ բոլորս մտածում էինք, որ նրանք ուղտ են քշում, ու Շարմ էլ Շեյխում բուդկա ունեն։ Ու դեռ Ռուսաստանում էլ չգիտենք ինչ կլինի։
Ես չգիտեմ, թե ինչքանով են դրանք իրականում սոց․ ցանցերով տարածված, համենայն դեպս, լրագրողները տենց են դա մեկնաբանում։ Իսկ այ Հայաստանում տեղի ունեցող ոչ մի գործընթաց չի կարելի անվանել սոց․ ցանցային։ Ու նույնիսկ լրագրողները օբյեկտիվորեն դա տենց չեն համարում։
Ու ես չգիտեմ, թե դա ինչից է։ Հա, որ այլ երկրներում փաստորեն մարդիկ ավելի լուրջ են մոտենում փաստորեն սոց․ ցանցերին, քան մեզ մոտ։ Ուրեմն նրանք ունեցած ամեն հնարավորությունը օգտագործում են պայքարի համար, ուրեմն նրանք իրոք ազատության ձգտող ժողովուրդներ են, իսկ մերոնք պարզապես աղջիկ կպցնելով էլ կբավարարվեն։
Բայց սա, հաստատ այսպես չէ։ Մեզ ամեն կերպ փորձում են համոզել, որ դա այդպես է, ու դրա համար, օրինակ ԲՀԿ երիտասարդները, միշտ կմասնակցեն ֆեյսբուքյան հարցումներին, որ ամենաշատը իրենց թիվը լինի։ Ու իրականում, հա, դա աշխատում է փաստորեն։ Մարդիկ ընկճվում են։ Ու նույնիսկ նրանք, ում կարելի է հանրահավաքներին տեսնել, ֆեյսբուքում իրենց հայացքները չեն բարձաձայնում։ Հանրահավաք գալիս են, որովհետեւ այնտեղ երեւալուց չեն վախենում՝ տեսնողները իր նման մտածողներ են, կամ պարզապես են եկել, ում կարելի է ասել, որ դու էլ ես պարզապես եկել։ Իսկ ֆեյսբուքում, կան տարբեր հայացքների մարդիկ՝ քեզ վատ կտրամադրվեն։
Ու մեզ մոտ ինտերնետներում քարոզչությունը փաստորեն չի աշխատում, այսինքն աշխատում է միայն իշխանամետ քարոզչությունը։
Ես համարում եմ, ամեն դեպքում, որ ինտերնետից օգտվողներն են հասարակության ավելի գրագետ, ավելի փորփրող, հետեւաբար նաեւ ավելի զարգացող հատվածը, ուրեմն մեզ լուրջ փոփոխություններ անելու համար հենց նրանք են պետք։
Ու շատ կարեւոր է, թե ինչի՞ այն փոքր ակցիաները, որ տեղի են ունենում Երեւանում՝ Մոսկվա կինոթատրոնի ամառային դահլիճի պաշտպանության համար ակցիայից սկսած, մինչեւ Թեղուտ, Թռչկան, Արամի խաչմերուկ եւ այլն չեն վերաճում ավելի մեծ բաի։ Մի՞թե ակնհայտ չէ, որ այդքան ռեսուրս, մեզ՝ մտագոհվողներիս չի հերիքի պարզապես այդ բոլոր հարցերին տեղեկանալու, ակցիաներին մասնակցելու համար, որովհետեւ ի սկզբանե կեղծիքով եկած իշխանությունը հա անօրինական քայլեր է անելու։ Ուրեմն ավելի ճիշտ չի՞ այդ բոլոր ուժերը մոբիլիզացնել, օրինական ընտրություններին հասնելու համար։
Ես չեմ ասում, թե մի անգամ կանցկացնենք օրինակ ընտրություններ, մեկին կընտրենք ու վերջ, ամեն ինչ լավ կլինի։ Էլ մուրացկան չի լինի երեւանում, էլ անօրինականություն չի լինի։ Տանը նստելով երբեք լավ չի լինելու, դրա մասին մոռանալ է պետք ընդմիշտ։ Պայքարը երբեք վերջ չի ունենալու։ Քանի դեռ ունենք պետություն, պիտի պայքարենք իր համար, իր մեջ օրինականություն հաստատելու համար։ Ու եւվորպական երկրներում, իշխանությունը միշտ գիտի, որ իր ժողովուրդը ոտքի կկանգնի թե մի բան, ու նա միշտ պատասխանատու է այդ ժողովրդի առաջ։
Ինձ հաճախ անվանում են լեւոնական։ Դե արի ու բացատրի մարդկանց, որ ես լեւոնական չեմ, ես կողմ եմ ցանկացած մարդու, ով կընտրվի արդար ընտրությունների արդյունքում։ Ու միեւնույնն է, ով էլ լինի նախագահ, մեր պայքարը շարունակվում է։ Ու ով է լինի նախագահ, մենք պետք է զգոնությունը չկորցնենք, թեկուզ հաղթանակի ուրախության պատճառով։
90ականների ոգեւորությունը կոտրվեց, որովհետեւ ժողովուրդը մոռացավ, որ եթե ինքը քաղաքացի է, ապա պիտի միշտ իրեն պատասխանատու զգա իր երկրի առաջ։ Որ պիտի միշտ զգոն լինի։ Ու իշխանությանը միշտ հիշեցնի, որ պատասխանատու է իր առաջ։
Հիմա մարդիկ ասում են՝ «պայքարը շատ երկար տեւեց»։ Չկա տենց բան։ Քաղաքացին չպիտի բողոքի պայքարից, ինչպես չի բողոքում շնչելուց։ Մենք բոլորս պարտավոր ենք մեր պետության առաջ։
Ուրեմն, պայքա՜ր, պայքա՜ր, անվե՜րջ․․․
Չվհատվող 