Ուրեմն․
Ես լիքը մարդիկ գիտեմ, ովքեր սիրում են ասել, որ իրենք ալարկոտ են, որ ալատկոտությունը շատ բնորոշ է իրենց, բայց որպես կանոն, տենց մարդիկ ունենում են էնքան շատ հետաքրքրություններ, ու էնքան շատ բաներ մեջ են խորանում, որ էլ դու սուս։ Ուրեմն էլ ո՞նց են իրենք ալարկոտ։ Հա՜, երեւի ալարում են վեր կենալ ու լույսը անջատել, կամ նման մի բան։
Բայց կան մարդիկ, ովքեր օրերով տանը գցած ֆիլմ են նայում, գրեթե հետաքրքրություններ չունեն, կամ եթե ունեն, ապա շատ մակերեսային, բայց չեն ալարում վեր կենալ լույսը անջատել, ուրեմն նրանք ալարկոտ չե՞ն։
Էս տարբերությունները հաշվի առնելով, ես հասկանում եմ, որ ուրեմն այն մարդիկ, որ թեկուզ սկզբում ինչ֊որ բանով հետաքրքրվում են, բայց հետո ինչ֊որ չեն խորանում, այ իրենց այդ խորացող չլինելու մեջ, իրոք կարելի է գտնել ալարկոտության մաս։ Օրինակ, որ մի օր իմացար մի բանը, որ հետաքրքրեց, սկսեցիր կարդալ, հետո արդեն ուշ էր, քնեցիր, իսկ հաջորդ օրը էլ հավես չկա դրա մասին էլի կարդալու, էլի խորանալու։
Այսինքն, ես համարում եմ, որ իրականում ալարկոտ մարդիկ չեն կարող ոչնչի հասնել։ Այդ թվում եւ գիտելիքի հարցում, իսկ հիմա ինձ շրջապատող ամենախելացի ու ամենաշատ գիտելիք ունեցող մարդիկ են ասում, որ իրենք ալարկոտը, ինչը հնարավոր չէ։ Հնարավոր չէ, որ մարդը, ով կարող է տարվել ինչ֊որ բանով, ու այդ ասպարեզում լիքը գիտելիք ձեռք բերել, ալարկոտ լինի։
Այն հատկությունը, որ մարդիկ կան, որ համարում են, որ իրենք ուտելու վրա անիմաստ ժամանակ են ծախսում, ու կուզեին մի բան անել, որ մի որեւէ կերպ մեծ ժամանակահատվածը մեկ հաց ուտեին, կամ գոնե դա արվեր վայրկյաններում, ու այդքան շատ ժամանակ չտաներ, դա չի խոսում ալարկոտության մասին, դա խոսում է ժամանակ խնայելու մասին։ Բայց այդ նույն մարդը, կարող է ժամերով իրեն հետաքրքրող գործը անել, անկապ թե դա ինչքան մանրակրկիտ աշխատանք է, ինչքան բարդ է, ինչքան ռեսուրս է պահանջում։
Այսպիսով,իմ կարծիքով ալարկոտ մարդիկ, նրանք չեն, որ ունեն հետաքրքրություններ ու զբաղմունք, ու ալարում են անել անիմաստ կենցաղային ինչ֊որ գործեր, այլ նրանք են, ովքեր չունեն բավական կենտրոնանալու ընդունակություն մի ինչ֊որ բանի մեջ խորանալու, դրան լավ տիրապետելու համար։
Չվհատվող 