Ուրեմն․
Ուզում եմ խոսել ինձ շատ հուզող մի երկու հարցի շուրջ։
Առաջ, քարոզչությունն ավելի հեշտ էր իրականացնել, որովհետեւ շատ մարդ չէր խոսում, խոսողները խելացի էին խոսում, իսկ հիմա, մեկը մի հատ լավ ելույթ կունենա, հետո ֆեյսբուքներում բոլորը կշարունակեն իրար վրա ցեխ շպրտել․ անիմաստ։
Մեկը կոնգրեսից դուրս կգա, բոլոր նախկին համախոհները կսկսեն գրել․ «տո դու ով էիր» ու սենց բաներ։ Լավ, մի՞թե պարզ չի, որ այդ դուրս եկողը այնքան չի վնասում, ինչքան հետեւից գոռացողները։ Մի՞թե պարզ չի, որ գոռգոռոցը ոչ մի դրական արդյունքի չի բերելու, հայհոյախոսությունը առավել եւս։
Ես այդ գոռգոռացող֊հայհոյողներին շատ մեծ կասկածանքով եմ վերաբերվում, հիշենք Նաիրա Զոհրաբյանին։
Վատը այն է, որ այդպես շատ հաճախ արտահայտվում են մեծ լսարան ու ինչ֊որ չափով հեղինակություն ունեցող կոնգրեսականներ ու իրենց էդ վճռական ու անբեկանելի գոռգոռոցով վերջ են դնում նորմալ քննարկումներին, վերլուծություններին, որովհետեւ մարդկանց միշտ էլ գրավում եւ գրավել են տաք֊տաք ասված խոսքերը, որոնց համար շատ մեծ խելք չի պահանջվում։
Հիմա, նայելով էդ ամեն ինչին, ես մտածում եմ, կարո՞ղ ա խոսքի ազատությունն էլ մեզ համար չի, ինչպես ժողովրդավարական ընտրությունները։
Չվհատվող 