(ինքնազրույց։ հատված) ։Դ
մեկ էլ․․․ հիմա մեջս լիքը բարություն ա եկել։ չգիտեմ էլ որտեղից եկավ։
առաջ, երբ մեկը ինձ վատ բան էր անում, ես մտածում էի, իսկ ես էլ սենց կանեմ։ չէ, հիմա տենց չեմ մտածում։ ոչ մի բան էլ չեմ անի։
կամ նույնը *****֊ի հետ էր։ էն օրը գիշերը, լիքը, լիքը տանջվեցի, մտածեցի ինչ անեմ, որ տենց վատ չլինի, ոնց ասես իրան պատասխանեցի, բայց վերջում, ինձ հանգստացրեց մենակ սենց ասած մեծահոգի պատասխանը։ միայն էն ժամանակ հանգստացա, երբ որ իրան ինչ֊որ լավ ձեւով վերաբերվեցի, վատ բաներին մեղմորեն, բայց մյուս կողմից իր մասին լիքը լավ բան նշելով։ ու արդեն ահագին ժամանակ ա սենց ա։ գուցե էդ ժամանակ ես ինձ ավելի շատ եմ սիրում ու ավելի բարձր եմ լինում, քան ես կամ ու էդ ինձ գրավում ա, բայց դրանից հանգստանում եմ։
ու լրիվ հանգստանում եմ, էդ թեման էլ մտքովս չի անցնում։ ու գիտեմ, որ եթե տենց իրավիճակ լինի, երբեւէ հնարավորություն լինի էդ մարդուն պատասխանելու հենց տենց կպատասխանեմ, ու ինձ շատ լավը կզգամ։ նույնիսկ էդ հարցը մտքիցս գնացել ա։ իսկ ուրիշ դեպքում, եթե ես ինչ֊որ նույնքան ցածր պատասխան էի մտածած լինում, մեկ ա, ոնց որ չբավարարվեի դրանով, հա ավելի հեռուն էի գնում, ավելի վատ բան մտածում, ավելի, ավելի․․․ իսկ փաստորեն իրական պատասխանը մյուս կողմում էր։ հետաքրքիր ա։
ըդհանրապես, նկատել եմ, որ երբ ինչ֊որ մեկից շատ վիրավորված եմ լինում, ինձ ահավոր օգնում ա, երբ սկսում եմ հիշել էդ մարդու արած լավ բաները իմ հանդեպ, ու ոչ միայն հիշել, այլ մի տեսակ իրան ցույց տալ, որ ես տեսել եմ ու գնահատում եմ էդ լավ բաները։ կարող ա, էդ նրանից ա, որ ենթագիտակցաբար մտածել եմ, որ էդ մարդը չի տեսել/հասկացել, որ ես տեսել/հասկացել եմ։
Չվհատվող 